Er is een vrouw die thuis moet blijven voor de kinderen.
Er is haar man die workaholic is.
Er is een vriend aan huis die ziek is (en stiekem houdt van de vrouw).
Er is een oude vriend die opduikt, ten einde raad.
Er is een collega van de man – een zakenman, die goeie zaken wil doen.
En als laatste is er de dienstmeid, die inspringt voor alle rollen waar geen acteurs voor zijn.

Nora is het beu. Ze verzet zich tegen de eeuwenoude rol die ze moet spelen. De huisvrouw neemt de touwtjes in handen en bepaalt zelf haar toekomst.

Sofie Palmers en de Tartaren smijten zich op de theaterklassieker Nora (een poppenhuis) van Ibsen. Ze kruipen in de huid van de personages, stellen ze in vraag, stappen eruit en kruipen er weer in. Hoe zit dat met die man-vrouw verhouding, toen en nu? Hoe kijken de personages naar de maatschappij waarin ze leven, en hoe doen de acteurs dat? Waar dromen ze van voor de toekomst? De personages willen zich bevrijden van de manier waarop mensen naar hen kijken. Misschien willen de acteurs dat ook. Waar ligt de grens tussen het leven op het toneel en daarbuiten? En dan nu Nora is een voorstelling doordrenkt met humor, doorspekt met maatschappijkritiek en bovenal doordrongen van menselijkheid.